Μια παντρεμένη γυναίκα (1964) στο New Star art cinema
Η New Star παρουσιάζει το σπάνιο αριστούργημά του Γκοντάρ.
Ερωτισμός που ξεχειλίζει σε κάθε σκηνή. Ένας υπέροχος χορός σωμάτων σε μια γλυκιά προσπάθεια να αγγίξει ο ένας την καρδιά του άλλου.
Ένα διαμάντι που βλέπεται με μεγάλη ευχαρίστηση ξανά και ξανά.
Εμπνευσμένο από το βιβλίο της ψυχιάτρου Φρανσουάζ Ντολτό
Υποψήφια για Χρυσό Λέοντα 1964
ΜΙΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ (1964)
Une Femme Mariee
«Κάθε ιστορία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος,
αλλά όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά» Ζαν Λυκ Γκοντάρ
Σκηνοθεσία: Jean-Luc Godard
Σενάριο: Jean-Luc Godard
Παραγωγή: Philippe Dussart, Maurice Urbain
Φωτογραφία: Raoul Coutard
Κύριοι Ρόλοι: Macha Meril … Charlotte
Bernard Noel … Robert
Philippe Leroy … Pierre
Roger Leenhardt … Roger Leenhardt
Christophe Bourseiller … Nicolas
Jean-Luc Godard … αφηγητής (φωνή)
Χώρα: Γαλλία/ Ασπρόμαυρο
Διάρκεια: 95min
ΣΥΝΟΨΗ
Η Σαρλότ είναι μια παντρεμένη γυναίκα, αλλά ασφυκτιώντας σε ένα βαλτωμένο γάμο, διατηρεί ερωτική σχέση με έναν νεαρό ηθοποιό. Ο προσγειωμένος, μεσήλικας σύζυγός της, ο Πιερ, παρά το γεγονός ότι η σχέση του με τη Σαρλότ έχει βαλτώσει, επιμένει να κάνει μαζί της παιδί.
Οι βάσιμες υποψίες του ότι τον απατά, τους εξωθούν σε συχνούς καβγάδες και δεν διστάζει να προσλάβει έναν ντετέκτιβ να την παρακολουθεί. Ο νεαρός ηθοποιός, ο Ρομπέρ, που μοιράζεται το κρεβάτι της απιστίας με τη Σαρλότ, τρέφει ειλικρινή συναισθήματα, και παρόλο που μαζί της λειτουργεί σαν ένα σκανταλιάρικο παιδί που κάνει αταξίες, θέλει τη Σαρλότ αποκλειστικά δική του. Το ερωτικό παιχνίδι θα διακοπεί όταν η Σαρλότ θα διαπιστώσει ότι είναι έγκυος.
Οι σκέψεις της Σαρλότ πλέον δεν καθοδηγούνται από το ερώτημα ποιος είναι ο πατέρας, αλλά ποιος είναι ο καταλληλότερος πατέρας για το παιδί της.
ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ – του Calum Marsh
Το 1964, λίγο μετά την πρεμιέρα του Bande à Part στις Κάννες, ο Jean-Luc Godard πλησίασε την Columbia Pictures με μια πρόταση για μια μεταστροφη: Ήθελε να κάνει ένα μελόδραμα για ένα ερωτικό τρίγωνο.
Το ενδιαφέρον για τον Γκοντάρ δεν ήταν τόσο ο ρομαντισμός όσο το πνευματικό κλίμα της Ευρώπης στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Ένα είδος μαζικής αυταπάτης, ένιωθε ότι είχε αρχίσει να κυριεύει τους νέους και να εκδηλώνεται με ιστορική άγνοια και επικρατούσες επιπολαιότητες όπως η τηλεόραση και τα περιοδικά μόδας.
Οι δίκες του Άουσβιτς, εν τω μεταξύ, ήταν σε πλήρη εξέλιξη στη Φρανκφούρτη. Ο Γκοντάρ δυσανασχετούσε που η χώρα του μετά βίας φαινόταν να ενδιαφέρεται.
«Η μνήμη δεν είναι διασκεδαστική», επιμένει η Charlotte, η νεαρή ηρωίδα της ταινίας. «Στο παρόν, δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, δεν μπορώ να σκεφτώ». Είναι μια επιπολαιότητα σκέψης που ο Γκοντάρ εκλαμβάνεται ως επικίνδυνη και που εξακολουθεί να έχει απήχηση.
Η ταινία προανήγγειλε ένα σημαντικό άλμα στην εξέλιξη του Γκοντάρ ως καλλιτέχνη, ανακοινώνοντας την άφιξη μιας πολυπλοκότητας που τελειοποιήθηκε περαιτέρω τον επόμενο χρόνο στο «Αλφαβίλ» και τον «Τρελό Πιερό». Αλλά είναι επίσης μια εξαιρετικά πλούσια και προκλητική εικόνα από μόνη της.
Μισό αιώνα μετά την κυκλοφορία του, το «Μια Παντρεμένη Γυναίκα» παραμένει μεταξύ των λιγότερο γνωστών ταινιών της πρώιμης περιόδου του Γκοντάρ, αφού για κάποιο λόγο δεν κατάφερε ποτέ την εύκολη πανταχού παρουσία, ας πούμε, του «Χωρίς Ανάσα» ή του «Ζούσε τη Ζωή της». Είναι καιρός που άλλαξε.
ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Η ιστορία βασίζεται σε ένα συνηθισμένο ερωτικό τρίγωνο. Μια παντρεμένη γυναίκα που ασφυκτιά στον γάμο της και πνίγεται στις βάσιμες καχυποψίες του συζύγου της, διατηρεί μια παράνομη σχέση με έναν ηθοποιό. Οι συναντήσεις τους πραγματοποιούνται σε μικρές ρομαντικές σοφίτες, σε κινηματογραφικές αίθουσες και σε δωμάτια ξενοδοχείων.
Τα γυμνά τους σώματα μπαίνουν σε έναν γνώριμο ερωτικό χορό πάνω στα λευκά σεντόνια. Δεν είναι τυχαία η επικράτηση του λευκού, καθώς λειτουργεί ως μια απόδειξη μια την αγνότητα της σαρκικής γνωριμίας δυο προσώπων.
Τα πόδια μπλέκονται μεταξύ τους, τα χέρια αναζητούν το τέλειο σύμπλεγμα και το δέρμα ανατριχιάζει σε φιλιά και χάδια. Ερωτικές στιγμές γεμάτες έντονο πάθος καθώς οι συναντήσεις αυτές είναι σύντομες και κουβαλούν την αμφιβολία της πιθανής τελευταίας φοράς που πραγματοποιούνται.
Η σύζυγος με τον εραστή της δρουν ως δυο μικρά παιδιά που κάνουν σκανταλιές. Η Σαρλότ κυκλοφορεί γυμνή στη στέγη κι ο Ρόμπερτ προσπαθεί να τη συμμορφώσει αλλά και να την προστατεύσει στις περιπετειώδεις αναχωρήσεις τους από τα κατά καιρούς κρησφύγετα τους.
Οι βόλτες τους με το αυτοκίνητο στους παραποτάμιους δρόμους του Σηκουάνα προσπαθούν να προσδώσουν μια παροδική νομιμότητα στο ζευγάρι. Ο φόβος όμως μιας τυχόν παρακολούθησης από ντετέκτιβ που έχει βάλει ο νόμιμος σύζυγος, γίνεται βραχνάς στις ανέμελες βόλτες. Η Σαρλότ αλλάζει πολλά ταξί για να φτάσει στον προορισμό της και κάθε τόσο κοιτάζει επιφυλακτικά έξω από τα παράθυρα για να δει αν την ακολουθεί κανείς.
«Μια παντρεμένη γυναίκα» στο New Star art cinema
Από την άλλη, ο σύζυγός της ο Πιερ, είναι ένας άνθρωπος προσγειωμένος κι αυθεντικός. Παρ’ όλο που έχει ένα παιδί από κάποιον προηγούμενο γάμο, επιθυμεί διακαώς να κάνει παιδί και με την Σαρλότ παρόλο που η σχέση τους έχει βαλτώσει. Μια κατάσταση την οποία γνωρίζουν κι οι δυο. Από την μια η Σαρλότ τον κοιτάζει μουδιασμένη προσπαθώντας να κρύψει την ενοχή που ξεχειλίζει από τα μάτια της ενώ ο Πιερ την παρατηρεί μελαγχολικά καθώς νιώθει πως η γυναίκα του εξακολουθεί να τον απατά. Η ερωτική επιθυμία έχει πλέον νεκρώσει. Σπαταλούν το χρόνο τους με ανούσια παιχνίδια προσπαθώντας να σώσουν κάτι που απ’ ότι φαίνεται δεν έχει μέλλον. […]
Πηγή: https://chatzelenisgeorge.blogspot.com/2019/07/1964.html?m=1
Η ταινία «Μία Παντρεμένη Γυναίκα» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ αποτελεί ένα κινηματογραφικό διαμάντι που αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις, την πολυγαμία, τον έρωτα και τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων, που οδηγούν στον ψυχικό θάνατο τους πρωταγωνιστές τους και στα ανθρώπινα δράματα, τα οποία μπορεί να ζήσει ο καθένας μας.
Διαχρονικός και πρωτοπόρος του κινήματος της νουβέλ βαγκ, ο Ζαν Λικ Γκοντάρ μας χαρίζει ακόμη ένα αριστούργημα με ένα ερωτισμό που ξεχειλίζει στα πλάνα των γυμνών κορμιών και στους διαλόγους, χωρίς να γίνεται χυδαίος.
Η ταινία «Μία Παντρεμένη Γυναίκα» είναι ακόμη μία από τις πολλές ταινίες του Γκοντάρ που αμφισβητούν τους κώδικες του παραδοσιακού Χόλυγουντ αλλά και αυτές του Γαλλικού κινηματογράφου.
Πηγή: https://www.thessalonikiguide.gr/tainia/mia-gynaika-pantremeni-1964/
Παραλειπόμενα
- Ο Godard συνάντησε στο φεστιβάλ Κανών τον Μάη του 1964 τον Luigi Chiarini, διευθυντή του φεστιβάλ Βενετίας, και του υποσχέθηκε ότι θα του έχει μια ταινία έτοιμη μέχρι και την έναρξη της Μόστρα τον Αύγουστο.
- Ο Γάλλος δημιουργός επηρεάστηκε άμεσα θεματικά από το Απαλό Δέρμα (1964) του Francois Truffaut, μια ταινία που μόλις είχε δει στις Κάνες και θαύμασε. Αλλά για να το πράξει, πρώτα ήρθε σε επικοινωνία με τον συνάδελφο του, ρωτώντας τον αν μπορεί να κάνει μια δική του εναλλαγή πάνω στο ίδιο θέμα.
- Στη Βενετία η υποδοχή ήταν παραπάνω από θετική. Ο Michelangelo Antonioni συνεχάρη προσωπικά τον Godard, ενώ ακόμα κι αυτοί οι Γάλλοι κριτικοί του Cahiers du Cinema που πριν κάποιες ημέρες τού γύρισαν την πλάτη για το Μια Ξεχωριστή Συμμορία, εδώ τον επευφήμησαν. Παρόλα αυτά, η επιτροπή λογοκρισίας, με ψήφους 15-5, αποφάσισε να απαγορεύσει την προβολή της ταινίας. Ο λόγος εντοπίζονταν στον τίτλο, ως υπόνοια ότι όλες οι γυναίκες απατούν τους συζύγους τους, αλλά φυσικά και στις ερωτικές σκηνές. Τότε ο υπουργός πληροφορικών Alain Peyrefitte δέχτηκε να συναντήσει τον Godard, κι αυτή ήταν η εκκίνηση ενός διαλόγου που κράτησε επί μήνες.
Με τον σκηνοθέτη να επιμένει ότι οι λόγοι της απαγόρευσης ήταν πολιτικοί, εντέλει έκοψε λίγο “γυμνό”, άλλαξε τον τίτλο μακραίνοντας τον και η ταινία βγήκε στις αίθουσες.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Πέντε μουσικά θέματα του Ludwig van Beethoven ντύνουν ηχητικά το φιλμ. Χαρακτηριστική όμως θέσει καταλαμβάνει σε μια σκηνή και το τραγούδι Quand le Film est Triste, με ερμηνεύτρια τη Sylvie Vartan.
Πηγή: https://www.filmy.gr/movies-database/une-femme-mariee-1964/
