18.6 C
Athens
29/03/24
spot_img

Ο ΑΘΩΟΣ του ΒΙΣΚΟΝΤΙ 

Ο ΑΘΩΟΣ του ΒΙΣΚΟΝΤΙ

Η NEW STAR ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

ΤΟΥ ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ

Από 25/5 σε ψηφιακά αποκατεστημένη full uncut έκδοση.

Βασισμένο στο ομότιτλο best- seller μυθιστόρημα

του Γκαμπριέλ Ντ’ Ανούτσιο.

Η λάμψη και η παρακμή της ιταλικής αριστοκρατίας του 19ου αιώνα.

Οι ταινίες του Βισκόντι δείχνουν την αφοσίωση του δημιουργού τους

στην τέχνη, την ομορφιά, την κοινωνική δικαιοσύνη και τις ανθρώπινες αξίες. Άλλωστε, ο  γνήσιος δημιουργός ζει χωρίς να υπάρχει αύριο.

Ο ΑΘΩΟΣ (1976)

L’ INNOCENTE

Ιταλία, Γαλλία,  1976, έγχρωμο

Σκηνοθεσία: Luchino Visconti

Σενάριο: Luchino Visconti, Suso Cecchi D’Amico, Enrico Medioli, Gabriele D’Annunzio Φωτογραφία: Pasqualino De Santis

Μουσική: Franco Mannino

Πρωταγωνιστούν: Giancarlo Giannini, Laura Antonelli, Jennifer O’Neill, Rina Moreli, Massimo Girotti

Διάρκεια: 129′

Ο ΑΘΩΟΣ
Ο ΑΘΩΟΣ του ΒΙΣΚΟΝΤΙ
Σύνοψη

Ρώμη, 1891. Ο Τούλιο Χέρμιλ και η σύζυγός του, Τζουλιάνα, διατηρούν, από καιρό, εντελώς τυπικές σχέσεις. Κι ενώ η Τζουλιάνα φαίνεται να δέχεται παθητικά τη σχέση του συζύγου της με την κόμισσα Τερέζα Ράφο, στη διάρκεια μιας απουσίας του Τούλιο, γνωρίζει το συγγραφέα Φιλίπο Ντ’ Αρμπόριο και γίνεται ερωμένη του. Όταν ο σύζυγος επιστρέφει,

η Τζουλιάνα μετακομίζει στην έπαυλη της πεθεράς της. Τώρα, βλέποντας ότι τον εγκαταλείπει, αισθάνεται εκ νέου γοητευμένος και της προτείνει να ξαναρχίσουν μαζί μια νέα ζωή…

ΥΠΟΘΕΣΗ

Κατά τον 19ο αιώνα, ο Τούλιο Ερμίλ είναι ένας νέος και όμορφος αριστοκράτης, που γεύεται τις χαρές μιας πλούσιας, κοσμικής ζωής στη Ρώμη. Είναι παντρεμένος με την όμορφη Τζουλιάνα, την οποία όμως αγνοεί, για να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πανέξυπνη και επίσης πανέμορφη ερωμένη του, την χήρα κόμισσα, Τερέζα Ράφφο.

Η Τερέζα Ράφφο είναι μια απαιτητική και κτητική γυναίκα, που δεν ανέχεται να μοιράζεται τους άνδρες της με άλλες γυναίκες, ακόμα κι αν εκείνες είναι οι νόμιμες σύζυγοι τους. Έτσι με την απροκάλυπτη συμπεριφορά της καταφέρνει να σέρνει τον Τούλιο συνέχεια κοντά της. Εκείνος, την ακολουθεί πάντα, και με εξίσου απροκάλυπτο τρόπο εγκαταλείπει κάθε φορά, την όμορφη Τζουλιάνα. Συγχρόνως, προσπαθεί να εξηγήσει στη σύζυγο του, ότι την βλέπει σαν μια καλή φίλη, σαν μια πιστή και αγαπημένη αδελφή του, από την οποία ελπίζει, αλλά και –υπογείως- απαιτεί, να δείξει κάθε συναίνεση και ανοχή στο πάθος, που εκείνος τρέφει για την ερωμένη του. Και όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις, αδιαφορεί πλήρως για το αν εκείνη αντέχει πραγματικά το ρόλο που της επιβάλλει.

Η Τζουλιάνα απελπισμένη καθώς είναι από τη συμπεριφορά του άνδρα της και της ερωμένης του, βρίσκει στιγμιαία καταφύγιο στην αγκαλιά του συγγραφέα Ντ’ Αρμπόριο. Το γεγονός αυτό πέφτει στην αντίληψη του Τούλιο, ο οποίος νιώθει ξαφνικά μια πλήρη μεταστροφή των συναισθημάτων του για τη σύζυγο του. Έτσι, αντιλαμβάνεται ότι τρέφει ένα διακαή πόθο για εκείνην, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του ξανά επάνω της και προσπαθεί να την κατακτήσει. Η κατάσταση περιπλέκεται όταν μαθαίνει ότι η Τζουλιάνα είναι έγκυος από τον Ντ’Αρμπόριο. Το γεγονός αυτό του προκαλεί έντονες και ψυχωτικές αντιδράσεις, που τελικά αποβαίνουν μοιραίες…για τον αθώο.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

«Το σενάριο παραμένει πιστό στην νουβέλα, αλλά μετατοπίζει το κέντρο βάρους της, από το κοινωνικό σκάνδαλο, στο οποίο εκείνη εστιάζει, στο ψυχογράφημα των τριών ηρώων, μέσω του οποίου επιτυγχάνει να αποδώσει ένα αρχέτυπο της αέναης μάχης των δύο φύλων. Ίσως είναι η μόνη ταινία που έχει περιγράψει με τόσο μεγάλη λεπτότητα, σαφήνεια, ευστοχία, αλλά και με ακόμα πιο εντυπωσιακή ψυχραιμία, την αντιπαράθεση του ανδρικού με τον γυναικείο σωβινισμό.

Το γεγονός αυτό την κάνει διαχρονική. Αν συγχρόνως λάβουμε υπόψη ότι γυρίστηκε το 1976, δηλαδή σε μία εποχή που το φεμινιστικό κίνημα είχε ολοκληρώσει το πρώτο του γενναίο ξέσπασμα στην εποχή της σεξουαλικής επανάστασης, καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται και για μια ταινία ιστορικής σημασίας όσον αφορά τις κοινωνικές της προεκτάσεις, τους θαρραλέους συμβολισμούς και τις παραβολές της. Ο Βισκόντι μοιάζει να επιχειρεί (με απόλυτη επιτυχία) μιάν ανασκόπηση και τη συνεπερχόμενη γενίκευση που αφορά στο «γνώθι σ’ αυτόν» του καθενός από τα δύο φύλα σε μια εποχή που η φεμινιστική έκρηξη είχε ολοκληρώσει τη στιβαρή θεμελίωση της ιδέας της ισότητας των δύο φύλων στη δυτική κοινωνία.»

Ο ΑΘΩΟΣ
Ο ΑΘΩΟΣ του ΒΙΣΚΟΝΤΙ

(Πηγή: cine.gr)

Το τελευταίο έργο του μαρξιστή Βισκόντι, βασισμένο σε μυθιστόρημα του φασίστα Ντ’ Ανούντσιο, αναπλάθει έξοχα την εποχή και καταγράφει το τέλος της ιταλικής αριστοκρατίας, ένα τέλος που συνοδεύεται από την αλαζονεία της (συζυγικής και οικονομικής) εξουσίας.
Πηγή: Cityportal

ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΙΣΚΟΝΤΙ

«Ο Λουκίνο Βισκόντι, είτε γυρίζει κινηματογραφικό ρεπορτάζ («Αθώος»), είτε κινηματογραφημένα ντοκιμαντέρ(«Η γη τρέμει») είτε κινηματογραφημένες αυτοβιογραφίες(«Γατόπαρδος»), είτε με τον κινηματογραφικό του φακό αναζητά λύσεις σε προβλήματα φιλοσοφίας της αισθητικής(«Θάνατος στη Βενετία»), είτε διαπραγματεύεται προβλήματα της ίδιας της Έβδομης Τέχνης («Μπελίσιμα»), είτε γυρίζει κινηματογραφικά μελοδράματα («Σένσο») κλπ., ο κόκκινος κόμης, ο με αριστοκρατική τρυφερότητα, έντονα λυρικό ύφος, και μια συγκαταβατική κοινωνικά μελαγχολική ματιά, «ύμνησε» με το σκηνοθετικό έργο του, την πορεία και την μοίρα του τόμου που οδηγείται στην καταστροφή, το αδιέξοδο των διαπροσωπικών του σχέσεων, την πολιτική και κοινωνική σήψη των ολοκληρωτικών καθεστώτων, την διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική εξουσία, το έντονο και ασίγαστο ερωτικό πάθος, το κυνήγι της λατρείας της σωματικής ομορφιάς, την αλληλοκαταστροφή των ατόμων, την σταθερή και αργή πορεία ενός πολιτισμού γενικότερα προς την παρακμή και τον θάνατο.»

Θα βρείτε το πλήρες κείμενο στο:

http://giorgosbalurdos.blogspot.com/2014/03/blog-post_25.html

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ: Ο «ΚΌΚΚΙΝΟ ΚΟΜΗΣ» ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Αναγνωρίζεται ως ένας εκ των βασικότερων εκπροσώπων του κινηματογραφικού νεορεαλισμού και ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες στην ιστορία της 7ης τέχνης. Ο Λουκίνο Βισκόντι (2 Νοεμβρίου 1906 – 17 Μαρτίου 1976) γεννήθηκε στο Μιλάνο, τελευταίος επίγονος μίας αριστοκρατικής οικογένειας της Λομβαρδίας και έφερε τον τίτλο δούκας του Modrone. Από την πλούσια οικογένεια του κληρονόμησε περιουσία αλλά και κουλτούρα.

Ο πατέρας του τον μύησε στη λογοτεχνία και η μητέρα του στην κλασική μουσική. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις του πατέρα του οδήγησαν στη διάλυση της οικογένειας και ο Λουκίνο θα ακολουθήσει τη μητέρα του, αποκηρύσσοντας παράλληλα τον ομοφυλόφιλο πατέρα του. Τραγική ειρωνεία είναι ότι χρόνια αργότερα ο Βισκόντι θα ανακαλύψει τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις και μάλιστα θα τις υπερασπιστεί ανοιχτά.

Ο ΑΘΩΟΣ
Ο ΑΘΩΟΣ του ΒΙΣΚΟΝΤΙ

Έχοντας την οικονομική δυνατότητα, σπουδάζει μουσική και φιλοσοφία και εξελίσσεται σε έναν ταξιδευτή του μεσοπολέμου. Παρίσι, Βερολίνο και Ρώμη ήταν οι πόλεις που φιλοξένησαν τον Βισκόντι και τις αναζητήσεις του. Πρώτος του εραστής υπήρξε ο φωτογράφος, πολέμιος του φασισμού, Χορστ Π. Χορστ. Ο Βισκόντι ασπάζεται τις μαρξιστικές αντιλήψεις και η πολιτική γίνεται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του «κομμουνιστή αριστοκράτη», όπως τον αποκαλούσαν.

Ο ΑΘΩΟΣ του ΒΙΣΚΟΝΤΙ 

Στο Παρίσι θα γνωρίσει τον Ζαν Ρενουάρ και θα καθίσει δίπλα του, στη καρέκλα του βοηθού σκηνοθέτη, για τις ταινίες Υπόκοσμος» («Les Bas-fonds») και «Γεύμα στην εξοχή» («Une partie de campagne»). Η πόρτα του κινηματογράφου είχε ανοίξει και ο Βισκόντι ήταν αποφασισμένος να κατακτήσει τον κόσμο της έβδομης τέχνης.

Στη Ρώμη, το 1943, θα μεταφέρει στο πανί, μαζί με τους Πουτσίνι, Πιετραντζέλι και Ντε Σάντις, το αστυνομικό μυθιστόρημα του αμερικανού Τζαίημς Κέην, «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές» με τίτλο «Ossessione». Η ταινία αναγνωρίζεται ως το πρώτο έργο του ρεύματος του νεορεαλισμού.

Θα ακολουθήσουν οι ταινίες «Η γη τρέμει» (1948), «Μπελίσιμα» (1951), «Σένσο» – ο Βισκόντι το κατατάσσει στο «ρομαντικό ρεαλισμό»- , «Λευκές Νύχτες» (1957), «Ο Ρόκκο και τ’ αδέλφια του» (1960), «Ο γατόπαρδος» (1963), «Μακρινά αστέρια της άρκτου» (1965), «Ο ξένος» (1967), «Οι καταραμένοι» (1969), «Θάνατος στη Βενετία» (1970), «Το λυκόφως των Θεών» (1972), «Ο αθώος» (1976).

Παράλληλα σκηνοθέτησε και θεατρικές παραστάσεις, όπερες, συνεργαζόμενος με την Μαρία Κάλλας. Στα έργα του επικρατεί μία διαρκής σύγκρουση των ακρών και των αξιών με τον άνθρωπο να βρίσκεται στο κέντρο αυτής της αέναης διαμάχης και όπως ίδιος έλεγε «τα ανθρώπινα πάθη είναι η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας».

Στις 17 Μαρτίου του 1976 ο Λουκίνο Βισκόντι, σε ηλικία 70 ετών, θα αφήσει την τελευταία του πνοή ύστερα από οξύ έμφραγμα, έχοντας δημιουργήσει 20 ταινίες και ένα νέο κινηματογραφικό ρεύμα.

Πηγή: https://tvxs.gr/

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

1942: OSSESSIONE
1945: ΜΕΡΕΣ ΔΟΞΑΣ (GIORNI DI GLORIA)
1948: Η ΓΗ ΤΡΕΜΕΙ (LA TERRA TREMA)
1951: ΜΠΕΛΙΣΙΜΑ (BELLISSIMA)
1951: ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ (APPUNTI SU UN FATTO DI CRONACA)
1953: ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ (SIAMO DONNE)
1954: ΣΕΝΣΟ (SENSO)
1957: ΟΙ ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ (LE NOTTI BIANCHE)
1960: Ο ΡΟΚΟ ΚΑΙ Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥ (ROCCO E I SUOI FRATELLI)
1962: Η ΕΡΓΑΣΙΑ (IL LAVORO)
1963: Ο ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΣ (IL GATTOPARDO)
1965: ΜΑΚΡΙΝΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΚΤΟΥ (VGHE STELLE DELL ORSA)
1966: Η ΚΑΜΕΝΗ ΜΑΓΙΣΣΑ ΖΕΙ (LA STREGA BRUCIATA VIVA)
1967: Ο ΞΕΝΟΣ (LO STRANIERO)
1968: ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ (THE DAMNED)
1971: ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ (DEATH IN VENICE)
1972: ΛΟΥΝΤΒΙΧ Η ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ (LUDWIG)
1974: Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ (GRUPPO DI FAMIGLIA IN UN INTERNO)
1976: Ο ΑΘΩΟΣ (L’ INNOCENTE)

Related Articles

Ακολουθήστε μας

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like
0ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
7ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
- Advertisement -spot_img
- Advertisement -spot_img

Άλλα Άρθρα