Προβολή της ταινίας «Αναπαράσταση» του Θ. Αγγελόπουλου

Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία

αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας

Είμαι επισκέπτης

Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά

κι έπειτα δε μου ανήκει

Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει “δικό μου είναι”

Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία

Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε

Ότι δεν έχω καν όνομα Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο

Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω

Ξεχάστε με στη θάλασσα

Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία.

Η Μελίνα Μερκούρη είχε δηλώσει κάποτε πως η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει δικαιώσει με τον καλύτερο τρόπο τη θέση της Μελίνας, διαγράφοντας μια μοναχική όσο και ασυμβίβαστη δημιουργική πορεία, που τον οδήγησε στη διεθνή αναγνώριση ως έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς, χαρίζοντας στον ελληνικό κινηματογράφο τις μεγαλύτερες διακρίσεις της Ιστορίας του.

Εμείς, γνωρίζοντας κατ’ αρχήν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ως άγουροι θεατές στα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέσα από τον μύθο του«Θιάσου» και της «Αναπαράστασης» μέσα από τους «Κυνηγούς» και τον «Μεγαλέξανδρο», βλέποντας την Ελληνική Ιστορία από την οπτική (και την αισθητική) ενός κινηματογραφιστή με σαφή και ευδιάκριτη πολιτική θέση. στην ίδια όχθη με μας, κατανοήσαμε επί της

ουσίας τι σημαίνει πραγματικά «σινεμά του δημιουργού», με το έργο του Αγγελόπουλου να λειτουργεί καθοριστικά στις μετέπειτα
επιλογές μας, ως επαγγελματίες πλέον, για ποιο σινεμά επιθυμούμε να στηρίξουμε, να προβάλλουμε, να μοιραστούμε στην απόφαση
μας να διαλέξουμε τον «δρόμο τον λιγότερο περπατημένο» όπως άλλωστε ο Μπέλα Ταρ και ο Αλεξάντερ Σοκούροφ για να αναφέρουμε
μόνο δυο από τους «συνοδοιπόρους» μας.

Βελισσάριος Κοσσυβάκη